Nie miałam do niego żadnego kontaktu i wiedziałam, że muszę liczyć tylko na siebie i rodzinę. Jednak na wiadomość o nieplanowanej, a co gorsza pozamałżeńskiej ciąży rodzice pani Danuty wpadli w szał. Były wyzwiska, szarpanie, wyganianie z domu, a na końcu ultimatum: albo odda dziecko albo musi opuścić dom i wieś.
Życie pisze nam różne scenariusze. Niektóre z tych kobiet bardzo cierpiały po oddaniu dziecka, a dla innych była to zwykła decyzja. Fot. Thinkstock Kobiety już nie boją przyznawać się do braku chęci rodzenia dziecka, aborcji czy oddania potomka. Tak jak kiedyś nie wypowiadały się na ten temat, bo był w pewien sposób gloryfikowany, tak teraz można spostrzec wręcz odwrotną tendencję. To wygląda jakby matki dały upust tłumionej przez długi czas frustracji wynikającej z tego, że macierzyństwo to nie sielanka. Obecnie otwarcie wypowiadają się o cieniach rodzicielstwa – zmianach fizycznych, cierpieniu podczas porodu i trudach wychowywania. Po fali dotyczącej aborcji przyszedł czas na kwestię dotyczącą oddania dziecka do domu opieki. Na forach internetowych widnieje wiele wpisów matek, które kiedyś zdecydowały się na ten krok. Niektóre z nich nie żałują i postąpiłyby tak samo, ale inne mają wyrzuty sumienia. Skontaktowałyśmy się z kilkoma forumowiczkami i dwie z nich zgodziły się opowiedzieć więcej na ten temat. To będzie jak spowiedź - powiedziała jedna z nich. Przed kim? Przed innymi kobietami, matkami, nastolatkami, które kiedyś staną przed wyborem. Oprócz tego na zwierzenia zgodziło się kilka innych dziewczyn, pochodzących z bliskiego otoczenia naszych znjomych. Co bohaterki reportażu chcą nam powiedzieć? Przeczytajcie ich wyznania. Zobacz także: Aborcja: powód do dumy? Fot. iStock Kiedy Ilona podjęła decyzję o oddaniu dziecka, miała 28 lat. To nie była jej pierwsza ciąża. Kilka lat wcześniej urodziła swoje pierwsze dziecko. - Druga ciąża była zaplanowana. Ja i mój mąż chcieliśmy mieć więcej niż jedno dziecko. Niestety, gdy byłam w 7. miesiącu, zginął mój mąż i zostałam ze wszystkim sama. Nie zdołałabym sama wychować dwójki dzieci, po prostu nie było mnie na to stać. Po urodzeniu zostawiłam dziecko w szpitalu. Po jakimś czasie odbyła się rozprawa. Zrzekłam się praw do swojego dziecka. Minęły dwa lata. Wiem, że syn jest zdowy i ma fajną rodzinę zastępczą. O niczym więcej nie mogłam marzyć. Na pytanie, czy żałuje, Ilona odpowiada przecząco. - Zrobiłam wszystko, co w mojej mocy, aby zapewnić godne życie obojgu dzieciom. Wszyscy razem cierpielibyśmy biedę. Oczywiście nie chcę powiedzieć, że nie przeżywałam tej decyzji. Do dziś myślę o dziecku i codziennie się za nie modlę. Fot. iStock Ewa była nastolatką, gdy dowiedziała się o ciąży. - Właściwie nie miałam nic przeciwko temu dziecku, ale pojawiły się problemy. Mój chłopak nie zdał nawet matury, chociaż był starszy o sześć lat. Miał kiepską pracę i mieszkał z rodzicami w dwupokojowym mieszkaniu. Nie było warunków. Z kolei moi rodzice nie chcieli nawet o tym słyszeć. Powiedzieli, że narobiłam im wstydu i ledwo zdołałam ich przekonać do tego, że w ogóle chcę je urodzić. Oni zaproponowali jedynie pokrycie kosztów aborcji. Postawili mi ultimatum: Jeżeli chcę zachować dziecko, to mam się z nim wynosić. No i oddałam je. Dziewczyna nie wie, co stało się z jej dzieckiem. - Wierzę, że jest szczęśliwe. Teraz jestem w związku z innym mężczyzną i planujemy dzieci, ale już zawsze będę myślała o swoim pierworodnym. Zobacz także: Usunęła ciążę i zdradza, co czuła przed i po aborcji. Żałuje? Fot. Thinkstock Żaneta po prostu nie potrafiła pokochać. - Wszystkie kobiety opowiadają o tej pięknej miłości, która rodzi się pomiędzy kobietą a jej dzieckiem już na pierwszy widok. Nic takiego nie poczułam. W ogóle nic nie czułam. Patrzyłam obojętnie, jak moje dziecko płacze, robi się czerwone i nieudolnie próbuje chwycić pierś. Nie doświadczyłam żadnego uczucia wzruszenia. Po prostu zostawiłam je w szpitalu. Myślę, że taki maluch nie miał problemów ze znalezieniem rodziny zastępczej. Zdrowy, ładny chłopczyk. Na pytanie o ojca Żaneta kręci głową. - Ojciec dziecka nie chciał mieć nic wspólnego z jego wychowaniem. Związałam się z żonatym mężczyzną, który bał się odpowiedzialności i żony. Był tchórzem i z perspektywy czasu widzę jego prawdziwe „ja”. Ale nie byłam lepsza – niezdolna do pokochania własnego dziecka. W przyszłości ich nie planuję. Fot. iStock Paulina nie mogła znieść swojej córki. - Chyba nie byłam jeszcze dojrzała do macierzyńswta. Miałam 20 lat i całe życie przed sobą. Po urodzeniu dziecka zobaczyłam, jak wiele straciłam. Całymi dniami chodziłam niewyspana, a ona ciągle płakała, brudziła pampersy i domagała się jedzenia. Jeżeli ktoś uważa, że ma ciężko w życiu, proponuję urodzić dziecko, wtedy dopiero można poczuć prawdziwy ciężar. Planowałam iść na studia, a tu trzeba było zajmować się dzieckiem. Ojca nie znałam, to był jednorazowy wyskok. Na szczęście miałam tolerancyjnych rodzciów, którzy nie wyrzucili mnie z domu, ale z ulgą przyjęli moją decyzję o oddaniu małej do adopcji. Dziewczyna przekonuje, że nie tęskni za dzieckiem. - Tak jak wspomniałam, nie kochałam jej. Przez te kilka lat nic się nie zmieniło w tej kwestii. Teraz studiuję i jestem szczęśliwa. Mała pewnie też. Fot. iStock Milenie dziecko przeszkadzało w karierze. - Uważam się za kobietę nowoczesną. Mam dobrą pracę. Rozwijam się. Dwa lata temu w moim życiu pojawiło się dziecko. To była wpadka. Urodziłam je i próbowałam wychować, ale praca była dla mnie ważniejsza. Nie myślcie o mnie źle. Niektórzy ludzie potrafią poświęcić się dla drugiego człowieka, a ja robię to w stosunku do firmy, w której pracuję. Taka już jestem. Mój mąż podobnie. Dziecko spadło na nas niczym grom z jasnego nieba i zniszczyło wszystkie plany. Nie chcieliśmy mu kiedyś w przyszłości zarzucić, że zrujnowało nasze kariery, więc zdecydowaliśmy się je oddać. Nie było łatwo, ale udało się. Kobieta nie żałuje. - Myślę, że dziecko ma się teraz dobrze. Z nami nie byłoby szczęśliwe. Zobacz także: Urodziła żywe dziecko dzień po aborcji - WSTRZĄSAJĄCE! Ta strona używa plików cookies w celu świadczenia Państwu usług na najwyższym poziomie. Więcej szczegółów w naszej Polityce Cookies. Nie pokazuj więcej tego powiadomienia
Surogatka będzie mogła trafić do więzienia nawet na pięć lat. Karę poniesie zarówno matka, jak i osoba przyjmująca dziecko. Reklama REKLAMA: automatycznie wyświetlimy artykuł za 15 sekund.

fot. Adobe Stock, missty Siedziałam jak zahipnotyzowana na ławce przy zieleniejącym skwerze już drugą godzinę. Gapiłam się na pływające po stawie łabędzie i nie potrafiłam zebrać myśli. Wszystko wróciło. Wszystko, o czym przez tyle lat nie pamiętałam. Nie chciałam pamiętać… Oddałam moją Kasię do adopcji. Oddałam ją obcym ludziom. Dawno temu. W innym życiu. Potem starałam się o tym zapomnieć, wymazać ten fakt ze swojej pamięci. Nie miałam wtedy innego wyjścia, przynajmniej tak sobie wciąż powtarzałam. Miesiąc wcześniej skończyłam siedemnaście lat. Mieszkałam z babcią staruszką, która bardziej potrzebowała mojej opieki, niż mogła być dla mnie wsparciem. Ojciec dziecka? Gdy tylko dowiedział się o ciąży, odciął się ode mnie całkowicie. Miał swoją rodzinę, żonę, dzieci; nie chciał mieć z nami nic wspólnego. Powiedział to jasno i wyraźnie. A ja wtedy nie potrafiłam walczyć ani o siebie, ani o Kasię. Czułam się winna. Wydawało mi się, że to, co się stało, jest karą dla mnie za romans z żonatym facetem. Przecież chciałam, by dla mnie zostawił rodzinę… Na swoje usprawiedliwienie powiem tylko, że raczył mnie standardowymi kłamstwami, jak to mu źle w małżeństwie. A jak nastolatka miała rozpoznać kłamstwo? Dopiero gdy przyszło co do czego, zrozumiałam, jaka byłam głupia. Mój ukochany nie miał zamiaru burzyć dla mnie swego poukładanego życia. Chciał się tylko zabawić. Zostawiłam więc dziecko w szpitalu, zrzekłam się praw do niego i byłam przekonana, że zrobiłam najlepiej, jak mogłam. Nie myślałam o tym później, ze wszystkich sił starałam się nie myśleć. I udało mi się. Po śmierci męża poczułam pustkę W szkole wieczorowej zrobiłam maturę, poszłam do pracy. Do końca zajmowałam się babcią, która z upływem czasu coraz bardziej tej opieki potrzebowała. Potem poznałam Andrzeja, a po śmierci babci wyjechałam do niego do Poznania i wzięliśmy ślub. Dwa lata później przyszła na świat nasza córka Małgosia, a kiedy skończyła pięć lat, urodził się syn Konrad. Po prostu założyłam rodzinę i starałam się być szczęśliwa. Andrzej pracował, ja zajmowałam się dziećmi i domem. Skończyłam dwuletnie studium księgowe i kiedy Małgosia poszła do szkoły, a Konrad do przedszkola, wróciłam do pracy. Nigdy nie powiedziałam mężowi, że miałam już wcześniej dziecko. Z czasem sama prawie o tym zapomniałam. Wydawało mi się to snem, filmem, fatamorganą. Aż do dnia, gdy wszystko odżyło. Córka z zięciem namówili mnie na wyjazd do sanatorium, mimo że broniłam się przed tym, jak tylko mogłam. Nie chciałam nigdzie wyjeżdżać, nie chciałam w ogóle ruszać się z domu. Po śmierci Andrzeja zdrowie nagle zaczęło mi szwankować. Ciągle czułam się zmęczona, apatyczna, nie miałam na nic siły, a poza tym odczuwałam coraz silniejsze bóle stawów. Lekarze mówili, że to standardowa postresowa reakcja organizmu, ale bez leczenia może się z tego wywiązać jakaś poważna choroba. Nie wiem, pewnie mieli rację. Właściwie było mi już wszystko jedno… Andrzej zachorował, lecz nikt nie spodziewał się, że wszystko potoczy się tak szybko. Trzy miesiące i było po wszystkim. Kiedy zostałam sama, poczułam wokół siebie ogromną pustkę. Konrad od czasu ukończenia studiów mieszkał w Londynie. Tam miał partnerkę i dziecko, które nawet nie bardzo umiało mówić po polsku. Małgosia mieszkała co prawda w Poznaniu, ale mąż, dwoje małych dzieci i praca absorbowały ją całkowicie. Nie miała zbyt dużo czasu dla matki. Nie czułam żalu do swoich dzieci. Takie jest życie: każdy ma własne kłopoty, obowiązki, radości, i musi je jakoś upchnąć w ciągu dwudziestu czterech godzin. Sama pamiętałam, że nie jest to proste. Małgosia się starała, nie powiem. Wpadała do mnie, kiedy tylko wygospodarowała jakąś wolną chwilę. I ostatnio, za każdym razem molestowała mnie o to sanatorium. – Mamunia, daj się namówić – prosiła. – Lekarz wie, co mówi. Odpoczęłabyś sobie, oderwała się od szarej codzienności, przeszła kilka zabiegów na te swoje stawy. Może nawet byś poznała kogoś… – Gośka! Ojciec jeszcze dobrze w grobie nie ostygł, a ty wymyślasz takie głupoty! – złościłam się początkowo. – Ale, mamuś, ja nie o tym – tłumaczyła się córka. – Mam na myśli jakieś koleżanki. Syn musiał porozumieć się z nią za moimi plecami, bo też ciągle wydzwaniał i niby przypadkiem zaczynał temat sanatorium. W końcu dałam się namówić. Nie tyle dlatego, że chciałam jechać, ile żeby dali mi święty spokój. Miałam dość tego nękania mnie w kółko o jedno i to samo. Zresztą może i mieli rację. Wiedziałam, że chcą dobrze. I dla mnie, i dla siebie też. Zdawałam sobie sprawę z tego, że gdybym poważnie zachorowała, Małgosia musiałaby się podjąć opieki nade mną. Nie chciałam sprawiać córce kłopotów, żeby ktoś musiał się mną zajmować. – Przecież mama jest jeszcze młoda – powiedział mi któregoś razu zięć. – Powinna mama pomyśleć o sobie, zadbać o swoje zdrowie. Gośka się martwi… Ona nic nie mówi, ale nie śpi po nocach, płacze i wciąż mi powtarza, że co to będzie, gdyby mama zachorowała. Gdyby mamie coś się stało, ona tego nie przeżyje. Niech się mama trochę postara zadbać o siebie, proszę. Chyba właśnie te słowa mojego zięcia postawiły mnie na nogi i pomogły mi podjąć decyzję. Dwa miesiące później pojechałam do sanatorium. Zawsze bardzo lubiłam jeździć nad morze, dlatego od razu poprosiłam lekarza, żeby mnie tam właśnie skierował. Kiedy dzieci były małe, co roku pluskaliśmy się w chłodnych wodach Bałtyku. Przyjechałam, zakwaterowałam się, odpoczęłam po podróży. Pierwszego dnia poszłam na spacer po plaży i spacerowałam blisko godzinę, choć wiał silny wiatr. Patrzyłam na wydmy, zachmurzone niebo, na statki w oddali – i zanurzałam się we wspomnieniach. Wracałam do czasów młodości. Tyle szczęśliwych chwil… Następnego dnia przed południem odwiedziłam panią doktor, która miała zbadać moje stawy i zdecydować, jakie zabiegi będą dla mnie najlepsze. Zapukałam, weszłam i… już w drzwiach gabinetu poczułam, że nogi się pode mną uginają, a świat wiruje. Kobieta siedząca za biurkiem była tak bardzo podobna do mojej Małgosi! Niemal jak siostra bliźniaczka! A Gosia w niczym nie przypomina ani mnie, ani Andrzeja, tylko moją mamę. Ma te same oczy, włosy, nawet uśmiech ten sam. Oczywiście od razu przypomniała mi się Kasia, odżyły wspomnienia… Może dlatego, że poprzedniego dnia dużo myślałam o przeszłości? W każdym razie tak mnie zaszokowało to podobieństwo, że stałam jak słup soli i nie mogłam zrobić kroku. Wydawało mi się, że jeśli puszczę framugę, której się trzymałam, to się przewrócę. – Co się dzieje? – pani doktor poderwała się zza biurka, podbiegła, przytrzymała mnie pod ramię. – Źle się pani czuje? Proszę, usiądźmy… – podprowadziła mnie do krzesełka dla pacjentów. – Nie, nie, już wszystko w porządku – zaprzeczyłam szybko. – Trochę mi się tylko zakręciło w głowie. To nic takiego. – Proszę się napić wody – podała mi szklankę. – Zaraz zmierzymy ciśnienie. Krzątała się wokół mnie, a ja przyglądałam się jej w milczeniu. Owszem, bardzo przypominała Małgosię, ale nie aż tak, jak mi się w pierwszej chwili wydało. Była od niej nieco niższa i szczuplejsza i miała inne włosy. Za to oczy… prawie identyczne. Podobnie jak uśmiech. Kiedy pani doktor się uśmiechnęła, wyglądała jak moja córka. Zaczęłam ją wypytywać o rodzinę Wyszłam z jej gabinetu i opadłam na pierwszą napotkaną ławkę przy skwerze. Przesiedziałam tam do wieczora. Nawet na kolację nie poszłam, nie byłam w stanie. Wciąż myślałam o tej kobiecie i o tym, jak bardzo jest podobna do Małgosi. W jednej chwili mówiłam sobie, że to przypadkowe podobieństwo, a po chwili nabierałam niemal pewności, że w gabinecie lekarskim spotkałam Kasię, swoją córkę. Od tego czasu zaczęłam uważnie obserwować panią doktor. Nazwisko wypisane na plakietce nic mi oczywiście nie mówiło, ale imię się zgadzało. W papierach, które podpisałam, zrzekając się praw do dziecka, zaznaczyłam, że chcę, aby miała na imię Katarzyna. Tak jak zmarła przy moim urodzeniu mama, którą znałam tylko ze zdjęć. Myślałam o tym bardzo długo i intensywnie, aż w końcu wmówiłam sobie, że pani doktor to Kasia, i zaczęłam naprawdę w to wierzyć. Wraz z tą wiarą przyszła chęć dowiedzenia się czegoś więcej o mojej od lat niewidzianej córeczce. Córeczce, którą oddałam, bo byłam za młoda i za słaba… Wyglądało na to, że dobrze ułożyło jej się w życiu. Wyglądała na szczęśliwą. Choć pozory czasem mylą. W końcu ja też przez te wszystkie lata wydawałam się zadowolona, podczas gdy w moim sercu tkwiła zadra, która nie pozwalała mi do końca cieszyć się niczym… Ani małżeństwem z Andrzejem, ani domem na przedmieściach, ani narodzinami dzieci. W środku byłam smutna. Podczas następnej wizyty w gabinecie „mojej Kasi” usilnie myślałam, jakby skierować rozmowę na życie osobiste pani doktor. – Jest pani zadowolona z zabiegów? – spytała mnie. – Podoba się pani u nas? – Wie pani, nie chciałam tu przyjeżdżać, ale teraz jestem bardzo zadowolona – odparłam. – To córka mnie namówiła. Bardzo się martwi o te moje chore stawy, w ogóle bardzo się o mnie troszczy. A pani doktor ma dzieci? – zapytałam znienacka. Spojrzała na mnie uważnie, zaskoczona pytaniem, ale po chwili roześmiała się. – Tak, mam, dwoje. – Duże? – dopytywałam. – Dziesięć lat. Bliźniaki. Straszne urwisy. – Ach… czyli chłopcy? – paplałam, zastanawiając się, kiedy panią doktor zdenerwuje moje wścibstwo i każe mi się odczepić. Pokręciła głową i odwróciła w moim kierunku stojące na biurku zdjęcie. – Jacek i Agata – powiedziała. Na zdjęciu byli roześmiani chłopiec z dziewczynką i śniady mężczyzna. Pani doktor stuknęła paznokciem w fotografię. – Mój mąż pochodzi z Włoch, a dzieciaki, jak widać, są podobne do niego. Tylko imiona mają polskie. Moja mama im takie wybrała. Ze starej polskiej dobranocki. „To moje wnuki…” – pomyślałam. Do końca pobytu biłam się z myślami, co powinnam zrobić. Nie spałam po nocach, a jak już zasnęłam, męczyły mnie koszmary. Chwilami miałam ochotę chwycić Kasię w ramiona i wszystko jej opowiedzieć. Przeprosić za to, że ją opuściłam, błagać o wybaczenie… Ale przecież to wywróciłoby jej życie do góry nogami! I nie tylko jej. Co powiedzieliby na to Małgosia i Konrad? Dowiedzieliby się, że mają siostrę… Na pewno mieliby żal, że zataiłam przed nimi prawdę! A rodzina Kasi? Jej przybrani rodzice? Być może ona wcale nie wie, że jest adoptowana. I być może wcale nie pragnie się dowiedzieć. Nie umiałam podjąć decyzji. Dwa dni przed wyjazdem jakby coś we mnie wstąpiło. „Przecież nie mogę ot, tak sobie wyjechać! – pomyślałam. – Nie mogę udawać, że nic się nie stało. Już raz Kasię zostawiłam, mam to zrobić po raz drugi?”. Poszłam prosto do recepcji, aby zapytać, gdzie mogę spotkać panią doktor, bo mam do niej ważną, bardzo ważną sprawę. – Niestety, pani Kasia wyjechała. Jeśli potrzebuje pani lekarza, to… – A kiedy będzie? – przerwałam jej. – Oj, chyba nieprędko – pokręciła głową recepcjonistka. – Jej mama zachorowała. Są ze sobą blisko, pani Kasia wzięła urlop. Nigdy więcej nie widziałam tamtej lekarki. Czy to była moja córka? Sama już nie wiem. Dwa dni później wyjechałam z sanatorium, wróciłam do swojego domu, do swojego życia, do córki, zięcia i wnuków. – Mamo, zapomniałam ci powiedzieć – powiedziała Gosia. – Konrad dzwonił, przylatują z Angelą i małym w sobotę. Pytał, czy będą mogli się u ciebie zatrzymać. – Oczywiście, kochanie, oczywiście. Przed oczami stanęło mi zdjęcie, które pokazała mi doktor Kasia, a na nim dwoje ciemnowłosych, śniadych dzieci, ale odepchnęłam od siebie to wspomnienie. Oddałam wtedy Kasię i nic już na to nie poradzę. To przeszłość, a z przeszłością należy się pogodzić. Liczy się to, co tu i teraz. No właśnie, muszę przygotować mieszkanie na przyjazd syna z żoną i wnukiem, z którym nie potrafię się porozumieć. Może zapiszę się na lekcje angielskiego? Czytaj także:

Re: testy do adopcji. Polecam stronę www.nasz-bocian.pl Dowiesz się wszystkiego, co powinna wiedzieć mama adopcyjna, a przy okazji pozbędziesz się wielu obaw, fobii i znikną wszystkie mity. Nie bój się testów, testu drzewo-człowiek-dom, to tak naprawdę nic strasznego. Trzeba być szczerym, wyluzowanym i nie wkuwaj.
19 marca 2019, 19:09Akcja i reakcja22-latka i jej 26-letnia siostra zamieściły ogłoszenie w internecie o tym, że młoda kobieta chce oddać dziecko do adopcji. Policjanci bez problemu je namierzyli. Okazało się, że młodsza kobieta symulowała ciążę, a zameldowane pod tym samym adresem roczne dziecko zostało już wcześniej odebrane 26-latce i przekazane pod opiekę rodziny szczegółów, żadnych danych kontaktowych. Portal ogłoszeniowy i zaledwie kilka słów, które spowodowały natychmiastową reakcję Ktoś napisał, że odda za odpowiednią opłatą dziecko do adopcji - mówi sierż. sztab. Dariusz Świątczak z Komendy Wojewódzkiej Policji w to jedna z sióstr, które mieszkały razem. Następnego dnia po znalezieniu ogłoszenia policjanci złożyli wizytę sieci zamieściła ofertę sprzedaży dzieckaPrzygotowanie do handlu ludźmi, nielegalna adopcja, oszustwo i wyłudzenia pieniędzy - policjanci...- Każdemu, siedząc w zaciszu swojego pokoju, wydaje się że jest anonimowy. To, że oddziela go od świata internetu kabel daje mu poczucie bezkarności. Nic bardziej mylnego - mówi podkom. Zbigniew Cybulski z Biura do Walki z Cyberprzestępczością z komendy Głównej przelewówSprawdzenie bankowych kont pokazało, że młodsza z sióstr dostała ostatnio kilka przelewów. Ich tytuły sugerują, że wpłaty były związane z Całość materiału dowodowego wskazuje, że były to pieniądze zaliczkowo wpłacone na poczet przekazania po urodzeniu dziecka - mówi insp. Mariusz Ciarka z Komendy Głównej siostra miała roczne dziecko. Młodsza, która przyznała się do zamieszczenia ogłoszenia, nigdy nie była nawet w ciąży."Oddałam dziecko ludziom z internetu". Kara za kłamstwo sprzed latAdrian mówi "mamo" do Moniki i "tato" do Łukasza. Asi prawie nie zna, chociaż to ona go urodziła....- Te wpisy nie miały charakteru realnego, to jest nie odniosły się do rzeczywistego ofiarowania dziecka do adopcji, natomiast miały na celu pozyskanie środków pieniężnych poprzez wywołanie współczucia wśród internautów - podaje tłumaczenia 22-latki Stanisław Bar z Prokuratury Okręgowej w sprawdza jednak, jak było dzieckiemAdopcję można przeprowadzić w Polsce tylko sądownie, a rodzice oddawanych dzieci nie mogą czerpać z tego To jest proces, który jest kontrolowany przez państwo, bo najważniejsze jest dobro dziecka. To nie jest rzecz w sklepie, którą wystawiamy do sprzedaży na portalu ogłoszeniowym i od tak sobie sprzedajemy. Mówimy o małym człowieku - wyjaśnia insp. Mariusz Ciarka z Polsce sporadycznie zdarzają się próby nielegalnych adopcji. To kilka spraw Porównując do innych krajów, w Polsce mamy względnie dobrą sytuację, ale każdy przypadek handlu dziećmi i nielegalnych adopcji jest ogromnym dramatem i powinien być ukrócony - mówi Monika Kacprzak z UNICEF razie żadna z kobiet nie usłyszała zarzutów. Niezależnie o tego o co zostaną oskarżone - czy próbę nielegalnej adopcji, czy oszustwo i wyłudzenie pieniędzy - grozi im do ośmiu lat więzienia. Autor: Dariusz Łapiński / Źródło: Fakty TVN Dowiedz się więcej...Zasady forumPublikowane komentarze są prywatnymi opiniami użytkowników portalu. Fakty TVN nie ponoszą odpowiedzialności za treść informacjeFakty z 30 lipca Prezes PiS przerywa objazd po kraju i idzie na urlop, choć ledwie kilka tygodni temu ogłaszał w partii wielką mobilizację i sam ruszył w Polskę. Zdaniem opozycji Jarosław Kaczyński "zderzył się z rzeczywistością" i dlatego zdecydowano o przerwaniu objazdu. W programie również o ataku Rosjan na obóz z ukraińskimi jeńcami oraz o zakończeniu pielgrzymki pokutnej papieża Franciszka do Kanady. Na "Fakty" TVN zaprasza Diana Rudnik. czytaj więcej »Jarosław Kaczyński przerywa objazd po Polsce i idzie na urlop Prezes PiS przerywa objazd po kraju i idzie na urlop, choć ledwie kilka tygodni temu ogłaszał w partii wielką mobilizację i sam ruszył w Polskę. Zdaniem opozycji Jarosław Kaczyński "zderzył się z rzeczywistością" i dlatego zdecydowano o przerwaniu objazdu. czytaj więcej »Rosjanie ostrzelali obóz z ukraińskimi jeńcami. "To świadoma zbrodnia wojenna" Rosyjskie wojska przeprowadziły precyzyjny ostrzał tak zwanego obozu filtracyjnego w Ołeniwce, położonej na terytorium samozwańczej Donieckiej Republiki Ludowej. Na terenie obozu przebywali ukraińscy jeńcy, między innymi obrońcy Azowstalu. Prezydent Zełenski mówi o zaplanowanej rosyjskiej zbrodni wojennej i zapowiada odwet. Domaga się też śledztwa ONZ i Międzynarodowego Czerwonego Krzyża. czytaj więcej »Papież Franciszek zakończył pokutną pielgrzymkę do Kanady Papież Franciszek kończy pokutną pielgrzymkę do Kanady. Jeśli to krok na drodze do pojednania, to dopiero pierwszy. Padły ważne słowa, ale zabrakło znaczących gestów. czytaj więcej »Spór o marsz narodowców w przededniu rocznicy Powstania Warszawskiego Tuż przed kolejną rocznicą Powstania Warszawskiego znowu rozgorzał spór o marsz narodowców. Wojewoda nadał imprezie status cyklicznej. Sądy obu instancji się na to nie zgodziły. Skargę nadzwyczajną złożył Zbigniew Ziobro. Powstańcy mówią marszowi "nie". czytaj więcej »Sto rodzin może nie mieć ogrzewania zimą. "Za chwilę w całej Polsce posypie się ten sam problem" Zimne kaloryfery i tylko zimna woda w kranie - to, co od października może czekać sto rodzin w Kopytkowie na Pomorzu, równie dobrze może za chwilę dotyczyć innych odbiorców w innych regionach Polski. czytaj więcej »20 lat po przeszczepie stanie na starcie Ironmana Walkę o życie już wygrał, w walce ze słabościami też się nie poddaje. Grzegorz Perzyński jest 20 lat po przeszczepie wątroby. Teraz rzuca losowi nowe wyzwanie - stanie na starcie Ironmana. czytaj więcej »Mieszkańcy Głogowa pożegnali 220-metrowy komin Ponad trzy dekady widoczny był w krajobrazie Głogowa, a zniknął w kilka chwil. Chodzi o jeden z polskich rekordzistów - 220-metrowy komin, pamiątkę po nigdy nieukończonej elektrociepłowni. czytaj więcej »Prognoza pogody na niedzielę 31 lipca W niedzielę w ciągu dnia jedynie na zachodzie wystąpi pogodna, miejscami słoneczna aura. We wschodniej połowie kraju występować będzie duże i całkowite zachmurzenie z ciągłymi opadami deszczu, początkowo o umiarkowanym, miejscami intensywnym natężeniu. W ciągu dnia opady stopniowo będą słabły. Lokalnie na wschodzie prognozowane są burze. Temperatura maksymalna wyniesie od 17 stopni Celsjusza w strefie frontowej do 27 stopni Celsjusza na zachodzie. Wiatr słaby i umiarkowany, zmienny. czytaj więcej »Fakty z 29 lipca Wakacje kredytowe mogą od teraz wziąć ci, którzy mają kredyty hipoteczne w złotych. Pod pewnymi warunkami. W programie powiemy również o Ukrainie oraz o problemach z węglem. Na "Fakty" TVN zaprasza Grzegorz Kajdanowicz. czytaj więcej »Można już składać wnioski o ustawowe wakacje kredytowe Ustawa o wakacjach kredytowych weszła w życie. Skorzystać z nich mogą ci, którzy mają kredyty hipoteczne w złotych. Pod pewnymi warunkami. Łącznie osiem miesięcy bez płacenia rat ma pozwolić przetrwać najtrudniejszy okres. czytaj więcej »Spór o KPO. Wciąż daleko do odblokowania środków z funduszu odbudowy Opozycja wzywa rząd, by jak najszybciej dogadał się z Brukselą, by odblokować pieniądze z unijnego funduszu odbudowy. To miliardy złotych, które pomogą przetrwać trudny okres. czytaj więcej »Kijów apeluje o uznanie Rosji za państwo-terrorystę W obwodzie donieckim Rosjanie zbombardowali więzienie, gdzie byli też obrońcy Azowstalu - zabili ponad 40 osób i zrzucili winę na Ukrainę. Kijów kolejny raz wzywa świat, by uznał Rosję za państwo-terrorystę. czytaj więcej »Ukraińscy żołnierze przyjechali do Krakowa i Katowic, gdzie będą leczeni Wielu z nich zostało ciężko rannych na froncie, potrzebują leczenia i rehabilitacji. Ukraińscy żołnierze przyjechali specjalnym transportem medycznym do Krakowa i Katowic. Stamtąd zostali rozwiezieni po okolicznych szpitalach, gdzie będą leczeni. czytaj więcej »Do Polski przypłynął węgiel z RPA. To kropla w morzu potrzeb. "Węgla zabraknie na 100 procent" 58 tysięcy ton węgla przypłynęło statkiem z RPA do portu w Świnoujściu. Potrzebujemy trzech do czterech milionów ton, by wystarczyło na sezon grzewczy. Teoretycznie można taką ilość przetransportować statkami - tylko problemem byłoby rozładowanie i transport dalej po kraju. czytaj więcej »
\n oddałam dziecko do adopcji
Po 5 latach bezskutecznych starań o dziecko, mój mąż zaczął mówić o adopcji. Ja jednak nie chciałam. Uważałam, że jesteśmy jeszcze młodzi, że możemy mieć swoje dziecko. Adopcja wydawała mi się czymś gorszym. Była dla mnie też całkowitą przegraną równoznaczną z tym, że nie będziemy mieć biologicznego potomstwa. "Podjęłam taką decyzję z miłości do ciebie" - mówi młoda matka do syna. Mamy nadzieję, że macie pod ręką chusteczki. Jej piękne słowa chwytają za serce. Hannah Mongie miała zaledwie 17 lat, gdy dowiedziała się, że jest w ciąży. Swojego partnera znała dopiero od kilku tygodni. Planowali być ze sobą i mimo wszystko stworzyć pełną miłości rodzinę. Wtedy wydarzyła się tragedia. Kaden Whitney zmarł we śnie, a Hannah została sama. Bardzo bała się samotnego macierzyństwa w tak młodym wieku. Postanowiła wystąpić o adopcję. Skorzystała z portalu, który zajmuje się pośredniczeniem w legalnych adopcjach. Tak poznała Brada i Emily Marsh, którzy zostali wybrani na rodzinę adopcyjną. Po narodzinach dziecka, Hannah miała 48 godzin, aby pożegnać się z synkiem. Nazwała go Taggart Cayden. W tym czasie nagrała wzruszający filmik, w którym tłumaczy synkowi, dlaczego zdecydowała się na oddanie go do adopcji: "Za chwilę podpiszę dokumenty i staniesz się synkiem Emily i Brada. Chcę, żebyś wiedział, jak bardzo cię kocham. Bardziej niż kogokolwiek kochałam. Podjęłam taką decyzję z miłości do ciebie, ponieważ wiedziałam, że nie jestem w stanie zapewnić ci tego, czego potrzebujesz" - mówiła z płaczem matka. (fot. Mongie) W dalszej części swojego pożegnalnego "listu" opowiedziała mu całą historię jego przyjścia na świat oraz miłości między nią, a jego zmarłym ojcem: "Od dnia, kiedy zmarł twój tata, było mi naprawdę ciężko nawet myśleć o tym, że mogłabym cię oddać innej rodzinie. Jesteś moją ostatnią częścią Kadena. Jednak weszłam na stronę adopcyjną i znalazłam twoich rodziców - Brada i Emily Marshów. Pokochałam ich. Przez całą ciążę czekałam tylko na te dwa dni, które będę mogła spędzić razem z tobą. I właśnie następuje ostatnia godzina tych dwóch dni". Hannah zaprzyjaźniła się Bradem i Emily. Otrzymała od nich mnóstwo wsparcia zarówno w trakcie ciąży, jak i po niej. Młode małżeństwo poruszone historią 18-latki pomogło jej stanąć na nogi. Wspólnie zgodzili się, aby adopcja była otwarta, a Hannah mogła utrzymywać pewien kontakt z dzieckiem na zasadach określonych przez rodziców adopcyjnych. Tworzymy dla Ciebie Tu możesz nas wesprzeć. Wręcz przeciwnie – to w końcu jedna z dwóch w Polsce przychodni dla bezdomnych, prowadzona przez Stowarzyszenie „Lekarze Nadziei”. I miejsce, gdzie dr Maria Czarnecka-Zoll, dr Aneta Obcowska i ponad dwudziestu innych lekarzy bezinteresownie wyciągają pomocną dłoń do tych, od których inni zazwyczaj odwracają wzrok.
Wielki TEST kobiecej płodności! Sprawdź swoją płodność i otrzymaj spersonalizowane wskazówki Wielki Quiz o plemnikach! 80% odpowiada źle - sprawdzisz się? 🎁 Prezent - 40% rabatu na badanie nasienia ODBIERZ TERAZ lub po quizie. Postów: 7135 3423 bibisibi wrote: Z dawca rowniez mozna przeprowadzic inseminacje. Nie musi to byc sposob naturalny. Jest strona robimydzieci moze dziwnie sie nazywa ale mozna znalezc tam dawcow. Tylko trzeba dobrze chcesz wiecej informacji to moge Ci napisac w wiadomosci prywatnej. Dla mnie to byla najlepsza decyzja w moim zyciu. Mialam się tu nie udzielać, bo jak piszesz to swoje wywody gówno tak na prawdę wiedzac o życiu i prawdziwych problemach z plodniscia to mnie krew zalewa wiesz???? Po pierwsze nikt nie chce tu umoralniania a po drugie kiedyś pisałaś, że korzystanie z banku nasienia gdzie są anonimowi dawcy, a inseminacji dokonuje dr w specjalistycznym gabinecie to jak zdrada dla meza/partnera i on wtedy mógłby czuć się pokrzywdzony bo ja mam biologiczne potomstwo a on nie? a teraz piszesz o stronie gdzie są dawcy z którymi się można spotkać i wykonać "inseminacje" i to nie jest wtedy już zdrada???? To jest wtedy ok wedle partnera???? To musisz być albo nieźle stuknięta, albo masz jakieś dwa oblicza.... 🤷‍♀️ Wiadomość wyedytowana przez autora: 7 sierpnia 2021, 10:47 Kejtusia lubi tę wiadomość 👱‍♀️33 lat, 🤵38 lat Starania od czerwca 2018 ❌Problem męski azoospermia - zespół klinefeltera 📌1 IUI - lipiec 2021 - nieudane ☹️ 📌2 IUI - październik nieudane ☹️ 🧫 IN VITRO 🧫30. 11 punkcja-pobrano 18 cumulusow ✊✊ z czego 12 prawidłowych 🧫 - mamy 5 zarodków ❄️ Jeden zarodek 🤢Grudzień - Stop Covid ☹️ ⛄ Transfer-Blastka 3CC 🙏 👶3dpt - prog 41 👶7dpt beta 38,2, prog 46,82 👶9dpt 120,7 👶11dpt - 409,5, prog 47,82 👶15dpt - 1592, prog 40,82 👶21dpt - 8735 - prog39,15 ❤ (25dpt) mamy serduszko ❤️ *AMH 2,35 *TSH 2,97 - (Euthyrox) 1,56 ( *FSH 6,36 *Homocysteina 11,66 ( 4,86 ( *Insulinooporość - Glucophage 500 Suplementy: kwas foliowy, witamina B12, ashawaganda, Magne B6, omega 3, preventic z wit D3, witamina C, koenzym Q10 Postów: 108 22 Widocznie czujesz sie z tym zle skoro denerwuje cie cudza opinia. Zalewa cie krew bo ktos ma inny punkt widzenia? Zreszta nie chce cie obrazac i pisac w takim tonie jak ty , ale kompletnie nic nie zrozumialas. Wiec nie czytaj bo tracisz czas i niepotrzebnie sie denerwujesz. Postów: 1827 1737 Bibisisisbisis - idź już z tad... Nie pomagasz. Owszem, każdy ma prawo do własnego zdania i opini na dany temat, ale Ty próbujesz nas w jakiś sposób umoralniac. Nie zrozumiemy się tu wszystkie z Tobą więc najlepiej albo zniknij z forum albo daj nam święty spokój. Mamy wystarczająco dużo innych ważnych tematów na forum aby je poruszać z kimś kto nas rozumie a nie próbuje pouczać. Przestań ciągle wracać do jednego i tego samego. Odnośnie tematu wątku - nie miałabym żadnych problemów z tym aby oddać pozostałe zarodki, jeśli mi medycyna i dawstwo w jakiś sposób jest w stanie pomóc to ja też bym chciała pomóc jakiejś kobiecie, aby nigdy nie czuła tych okropnych myśli i obawy, że nie zostanie mamą... justyna1719, izabel_ka lubią tę wiadomość 2016 - początek starań 2019 - czynnik męski ❌ 2021: IVF ICSI(z nasieniem dawcy) = 7❄ I transfer - 8tc. 💔 2022: - FET 4aa + encorton + neoparin 22dpt - jest serdunio❤️ 🥰7w+1d - CRL 1,5 cm 🥰9w+3d - CRL 2,6 cm FHR 177/min.💕 🥰12w+3d - CRL 6 cm, 73 gramy FHR 154/min.💕 👶Prenatalne: usg 8 cm💕 👶15w+5d - 183 gramy miłości 💕 👶Połówkowe: 🙏🏼 💖TP: 28 grudzień💖 Mutacja mthfr, zespół antyfosfolipidowy wykluczony, Ana3 dodatnie, histeroskopia diagn. - wszystko ok. ______________________ Cierpliwy do czasu dozna przykrości, ale później zakwitnie dla niego radość. - Syr 1,23 - [/url] Postów: 73 23 izabel_ka wrote: Witam serdecznie, jestem mamą dwóch wspaniałych dziewczynek. Pierwsza córka urodziła się po długiej walce z 3 procedury, gdzie pozostały nam 4 zarodki. Druga córeczka to naturalny cud. Nie planujemy już większej ilości dzieci i zastanawiamy się nad oddaniem śnieżynek do adopcji. Mąż jest pewien tej decyzji, natomiast ja nie Niby wiem, że to jedyne słuszne rozwiązanie, jednak czy dzieci urodzone z naszych zarodków (jeśli transfery się powiodą) nie będą próbować nawiązać z nami kontaktu? Czy jest szansa na spotkanie się naszych córek z dziećmi z zarodków? Bardzo się tego boję, że kiedyś będziemy musieli się skonfrontować z przeszłością. A jeszcze bardziej przeraża mnie myśl związku siostry i genetycznego brata Czy są tu osoby, które stały przed takimi dylematami? Jak to jest uregulowane w Waszych klinikach? Czy mogę zastrzec, że chcę oddać zarodki za granicę? Również nie oddałam i nie oddam zarodkow do adopcji b, trochę zgadzam się z Bela93, sama znam przypadek gdzie małżeństwo planowało podejść do AZ, niestety ich związek nie przerwał próby, później kobieta straciła pracę przez ciągle wizyty w klinice, i ostatecznie została samotna matka z AZ, ja też bym mroziła tak długo jak się da, dwa znam taki przypadek, gdzie para nie udawały się transfery z zarodkow na własnych gametach więc lekarz zaproponował aby transferować z gametami męża i dawcy i co przyjęły się oba, była w ciąży bliźniaczej że swoim mężem i dawca jednocześnie, są to trudne tematy, ja osobiście jestem na nie. izabel_ka, bibisibi, Daisy90 lubią tę wiadomość Postów: 7135 3423 bibisibi wrote: Widocznie czujesz sie z tym zle skoro denerwuje cie cudza opinia. Zalewa cie krew bo ktos ma inny punkt widzenia? Zreszta nie chce cie obrazac i pisac w takim tonie jak ty , ale kompletnie nic nie zrozumialas. Wiec nie czytaj bo tracisz czas i niepotrzebnie sie denerwujesz. Wiesz nigdy tego nie zrozumiesz... Tak czuje się źle, że mój mąż nie moze mieć biologicznych dzieci, tak czuje się źle, że nigdy nie będę mogła mieć dziecka z przyjemnosci (z seksu), tak czuje się źle z tym, że nigdy nie będzie niespodzianki typu, spóźnia się okres - szok wyszły dwie kreski. Tak czuje się źle!!!!! Ale wiesz co jestem dumna z mojego męża!!!! I będzie najwspanialszym ojcem na świecie, lepszym niż nie jeden pożal się Boże tatuś którego rola kończy się jedynie na spłodzeniu dziecka !!!!! Nie życzę Ci nigdy abyś znalazła się w takiej sytuacji wiesz??? Bo nawet wrogom się tego nie życzy, ale mniej trochę taktu i zostaw sobie te komentarze Kejtusia, Noworoczna, Pia88, MyŚliwa, Adju, Krakowska lubią tę wiadomość 👱‍♀️33 lat, 🤵38 lat Starania od czerwca 2018 ❌Problem męski azoospermia - zespół klinefeltera 📌1 IUI - lipiec 2021 - nieudane ☹️ 📌2 IUI - październik nieudane ☹️ 🧫 IN VITRO 🧫30. 11 punkcja-pobrano 18 cumulusow ✊✊ z czego 12 prawidłowych 🧫 - mamy 5 zarodków ❄️ Jeden zarodek 🤢Grudzień - Stop Covid ☹️ ⛄ Transfer-Blastka 3CC 🙏 👶3dpt - prog 41 👶7dpt beta 38,2, prog 46,82 👶9dpt 120,7 👶11dpt - 409,5, prog 47,82 👶15dpt - 1592, prog 40,82 👶21dpt - 8735 - prog39,15 ❤ (25dpt) mamy serduszko ❤️ *AMH 2,35 *TSH 2,97 - (Euthyrox) 1,56 ( *FSH 6,36 *Homocysteina 11,66 ( 4,86 ( *Insulinooporość - Glucophage 500 Suplementy: kwas foliowy, witamina B12, ashawaganda, Magne B6, omega 3, preventic z wit D3, witamina C, koenzym Q10 MAJKA91 wrote: Również nie oddałam i nie oddam zarodkow do adopcji b, trochę zgadzam się z Bela93, sama znam przypadek gdzie małżeństwo planowało podejść do AZ, niestety ich związek nie przerwał próby, później kobieta straciła pracę przez ciągle wizyty w klinice, i ostatecznie została samotna matka z AZ, ja też bym mroziła tak długo jak się da, dwa znam taki przypadek, gdzie para nie udawały się transfery z zarodkow na własnych gametach więc lekarz zaproponował aby transferować z gametami męża i dawcy i co przyjęły się oba, była w ciąży bliźniaczej że swoim mężem i dawca jednocześnie, są to trudne tematy, ja osobiście jestem na nie. Według mnie oddanie zarodków innej parze to najlepsze co można zrobić i dla przyszłych rodziców tych zarodków i dla tych zarodków. Każdy może mieć swoje zdanie, moje jest takie że jeżeli zarówno kobieta i mężczyzna jest nosicielem genu jakieś poważnej choroby i jest większe prawdopodobieństwo że urodzi im się chore niż zdrowe dziecko to nie powinni starać się o genetyczne potomstwo tylko z korzystać z możliwości adopcji zarodka lub dziecka, ale żeby mieli taką możliwość ktoś musi oddać im własne dziecko lub zarodki zamiast je zabijać. Pewnie część z was mnie za to skrytykuje, ale ile razy w swoim życiu zajmowaliście się niepełnosprawnym dzieckiem? Nie chcecie? Rodzice tych dzieci też woleli mieć zdrowe dzieci, ale nie mają. izabel_ka, MyŚliwa, Krakowska lubią tę wiadomość izabel_ka wrote: Tak, jestem przekonana o tym, że moglibyśmy kogoś uszczęśliwić i dać możliwość bycia rodzicem i to jest argument, który do mnie przemawia i słyszę go od męża. Jest to chyba największy dylemat, jaki przyszło mi do tej pory analizować. I najgorsze jest to, że nie ma tutaj wyjścia którego będę pewna w 100 procentach. Ktoś powie, że mogłam myśleć wcześniej. Tak, mogłam. Ale nie przeszło mi nawet przez myśl, że możemy uzyskać 6 zarodków w tej ostatniej procedurze gdzie w dwóch wcześniejszych straciliśmy wszystkie zarodki przed transferem. Mam dwie cudowne córeczki i napewno nie chcę już powiększać rodziny, pierwsza córka była już spełnieniem marzeń, a druga to już totalny cud. Jesteśmy spełnieni jako Rodzice. I z drugiej strony wiem, że dzięki nam ktoś może czuć się podobnie... Ale te obawy pozostają kurcze Myślę że nie musisz decydować teraz. Masz dwie małe córeczki, a może za jakiś czas zdecydujesz się na 3. dziecko wtedy mając zamrożone zarodki nie będziesz musiała przechodzić ponownie stymulacji 😀 Jak już będziesz pewna że koniec z reprodukcją to wtedy możecie uszczęśliwić kogoś innego 😀 Przechowywania nie jest znów aż takie drogie żebyś musiała decydować w tej chwili 😀 izabel_ka lubi tę wiadomość Postów: 108 22 Kejtusia wrote: Bibisisisbisis - idź już z tad... Nie pomagasz. Owszem, każdy ma prawo do własnego zdania i opini na dany temat, ale Ty próbujesz nas w jakiś sposób umoralniac. Nie zrozumiemy się tu wszystkie z Tobą więc najlepiej albo zniknij z forum albo daj nam święty spokój. Mamy wystarczająco dużo innych ważnych tematów na forum aby je poruszać z kimś kto nas rozumie a nie próbuje pouczać. Przestań ciągle wracać do jednego i tego samego. Odnośnie tematu wątku - nie miałabym żadnych problemów z tym aby oddać pozostałe zarodki, jeśli mi medycyna i dawstwo w jakiś sposób jest w stanie pomóc to ja też bym chciała pomóc jakiejś kobiecie, aby nigdy nie czuła tych okropnych myśli i obawy, że nie zostanie mamą... Ani to nie jest twoje forum ani twoj watek ani nic do ciebie nie napisalam. Ani ciebie nie umoralniam bo jak mozna umoralniac kogos do kogo sie nawet nic nie napisalo? Weszlam pierwsza na ten watek i odpisalam autorce a nie tobie. Pisz w swoim temacie np o dawcy spermy albo stworz swoje wlasne forum. Nie ja sie do ciebie przyczepilam tylko ty mnie zaczepiasz wiec daj mi swiety spokoj. Postów: 7135 3423 bibisibi wrote: Ani to nie jest twoje forum ani twoj watek ani nic do ciebie nie napisalam. Ani ciebie nie umoralniam bo jak mozna umoralniac kogos do kogo sie nawet nic nie napisalo? Weszlam pierwsza na ten watek i odpisalam autorce a nie tobie. Pisz w swoim temacie np o dawcy spermy albo stworz swoje wlasne forum. Nie ja sie do ciebie przyczepilam tylko ty mnie zaczepiasz wiec daj mi swiety spokoj. Jak coś to nie dawca spermy tylko nasienia! Wiadomość wyedytowana przez autora: 7 sierpnia 2021, 17:33 👱‍♀️33 lat, 🤵38 lat Starania od czerwca 2018 ❌Problem męski azoospermia - zespół klinefeltera 📌1 IUI - lipiec 2021 - nieudane ☹️ 📌2 IUI - październik nieudane ☹️ 🧫 IN VITRO 🧫30. 11 punkcja-pobrano 18 cumulusow ✊✊ z czego 12 prawidłowych 🧫 - mamy 5 zarodków ❄️ Jeden zarodek 🤢Grudzień - Stop Covid ☹️ ⛄ Transfer-Blastka 3CC 🙏 👶3dpt - prog 41 👶7dpt beta 38,2, prog 46,82 👶9dpt 120,7 👶11dpt - 409,5, prog 47,82 👶15dpt - 1592, prog 40,82 👶21dpt - 8735 - prog39,15 ❤ (25dpt) mamy serduszko ❤️ *AMH 2,35 *TSH 2,97 - (Euthyrox) 1,56 ( *FSH 6,36 *Homocysteina 11,66 ( 4,86 ( *Insulinooporość - Glucophage 500 Suplementy: kwas foliowy, witamina B12, ashawaganda, Magne B6, omega 3, preventic z wit D3, witamina C, koenzym Q10 Postów: 73 23 justyna1719 wrote: Jak coś to nie dawca spermy tylko nasienia! Sperma jest potocznie nazywana nasieniem. bibisibi lubi tę wiadomość Postów: 2233 1770 Mysle, ze mozna zarodek przechowywac jak najdłużej. Wtedy szansa na to, ze biologiczne rodzenstwo sie spotka jest bardzo mala (bo oddac do adopcji mozna np jak pozostale rodzenstwo bedzie mialo po 18 lat). Po drugie, wg prawa polskiego dzieci z AZ nie maja prawa poznac swojej biologicznej rodziny. Dla mnie jest to akurat smutne, ale taka rzeczywistosc izabel_ka lubi tę wiadomość Corka - 2018 Syn - 2021 Postów: 10491 6844 Morawa, oddanie zarodków do adopcji z pewnością jest najlepszą opcją dla biorców, czy dla zarodków - myślę, że w większości przypadków tak, ale nie zawsze jest to najlepsza opcja dla biologicznych rodziców, a to oni powinni być najważniejsi, bo to oni dalej żyją z podjętą przez siebie decyzją, która dla poczucia szczęścia powinna zostać podjęta ze 100% pewnością. Zrzucanie winy na pary podchodzące do IVF, że to przez nich pary z wadami w kariotypie nie będą mogły mieć dzieci, jeśli oni nie oddadzą swoich nadprogramowych zarodków jest lekko nie w porządku, nie sądzisz? "Zabijanie zarodków" też brzmi jak ze stron antyIVF. Kurczę, szanujmy się nawzajem. izabel_ka, aassiiaa, Nowa25, bibisibi, MDW, Daisy90 lubią tę wiadomość Moja historia leczenia Kajetan 10tc & Eliza 11tc 🖤 Bella93 wrote: Morawa, oddanie zarodków do adopcji z pewnością jest najlepszą opcją dla biorców, czy dla zarodków - myślę, że w większości przypadków tak, ale nie zawsze jest to najlepsza opcja dla biologicznych rodziców, a to oni powinni być najważniejsi, bo to oni dalej żyją z podjętą przez siebie decyzją, która dla poczucia szczęścia powinna zostać podjęta ze 100% pewnością. Zrzucanie winy na pary podchodzące do IVF, że to przez nich pary z wadami w kariotypie nie będą mogły mieć dzieci, jeśli oni nie oddadzą swoich nadprogramowych zarodków jest lekko nie w porządku, nie sądzisz? "Zabijanie zarodków" też brzmi jak ze stron antyIVF. Kurczę, szanujmy się nawzajem. Nie nie sądzę. Popieram IVF w szerokim zakresie - KD, AZ, surogatki itd., ale świadome niszczenie dobrych zarodków to dla mnie zwykłe zabijanie. Sam nie skorzystam, ale drugiemu nie dam - tego nie popieram. Promyk89, MyŚliwa, Krakowska lubią tę wiadomość Postów: 10491 6844 Morawa wrote: Nie nie sądzę. Popieram IVF w szerokim zakresie - KD, AZ, surogatki itd., ale świadome niszczenie dobrych zarodków to dla mnie zwykłe zabijanie. Sam nie skorzystam, ale drugiemu nie dam - tego nie popieram. Ok, nie rozumiem, ale szanuję. A przy okazji jest mi przykro, że uważasz mnie za potencjalną zabójczynię. bibisibi, MDW lubią tę wiadomość Moja historia leczenia Kajetan 10tc & Eliza 11tc 🖤 Postów: 1058 1867 Bella93 wrote: Wybór jest, wcale nie trzeba się od razu godzić na przekazanie zarodków do AZ. Dzięki. Naprawdę nie wpadłabym na pomysł takiej opcji jak transport do innego kraju i niszczenie. Jakkolwiek sama bym czegoś takiego nie chciała (i nawet nie myślałabym o tym), dobrze jest o tym wiedzieć - może kiedyś, komuś zdecydowanemu szepnę o takiej opcji. Nie mi oceniać. W kwestii rodzin dysfunkcyjnych - tego nie przewidzisz. Sama nie przewidzisz, czy Twój związek przetrwa albo czy nie staniesz się toksyczna. Nie zabierałabym ludziom możliwości decydowania o rozmnażaniu w momencie, kiedy jest tyle możliwości. Ty możesz przekazać komuś bezcenny dar, a co on sam z nim zrobi - na to wpływu nie masz. To troszkę tak jak z wychowywaniem dzieci: nie przewidzisz, czy Twoje dziecko nie wyrośnie na jakiegoś gbura, chama, tumana czy palanta (nie obrażając nikogo konkretnego). Możesz próbować nakierowywać, próbować redukować złe cechy, wzmacniać dobre - ale koniec końców, jak pójdzie na swoje to wpływu nie będziesz miała. Dzięki za dyskusję . AnnaMD, Ewuszek lubią tę wiadomość Postów: 108 22 No wlasnie, potem nie masz wplywu na nic. Na to czy dziecko bedzie szczesliwe czy nie. Na to czy ktos je bedzie kochal czy nie. Na to czy bedzie smutne ze nie moze poznac swojego pochodzenia czy nie. A jak znajdzie sie w tarapatach lub rodzice adopcyjni je odrzuca to Ty nie bedziesz mogla mu pomoc. Dla mnie te mysli bylyby za ciezkie do udzwigniecia. To prawda jest teraz tyle mozliwosci rozmnazania sie ale ja akurat tego nie rozumiem. Postów: 2233 1770 bibisibi wrote: No wlasnie, potem nie masz wplywu na nic. Na to czy dziecko bedzie szczesliwe czy nie. Na to czy ktos je bedzie kochal czy nie. Na to czy bedzie smutne ze nie moze poznac swojego pochodzenia czy nie. A jak znajdzie sie w tarapatach lub rodzice adopcyjni je odrzuca to Ty nie bedziesz mogla mu pomoc. Dla mnie te mysli bylyby za ciezkie do udzwigniecia. To prawda jest teraz tyle mozliwosci rozmnazania sie ale ja akurat tego nie rozumiem. Bibi bo to sa dylematy przy adopcji. Nie zmienia to faktu, ze cos z tym fantem zrobic trzeba. Przy ivf to jwst ryzyko wliczone w cenę. Masz np 40 lat, podchodzisz i masz np 4 zarodki. Weźmiesz 1, czasem 2, wiecej nie dasz rady czy to fizycznie czy psychicznie czy finansowo. I cos z tym problemem zrobic nie trzeba. Bo nawet jak będziesz placic za przechowywanie do smierci swojej to po Twojej smierci cos z tym fantem zrobic trzeba. Twoje dzieci moga nie chciec placic za przechowywanie, zostawiasz je z problemem. Wiec COS zrobic musisz. Corka - 2018 Syn - 2021 Postów: 10491 6844 Mum2b, po śmierci któregokolwiek z partnerów zarodki z automatu idą do adopcji, bez względu na to czy żyjący dawca tego chce czy nie. MDW lubi tę wiadomość Moja historia leczenia Kajetan 10tc & Eliza 11tc 🖤 Postów: 2233 1770 Bella93 wrote: Mum2b, po śmierci któregokolwiek z partnerów zarodki z automatu idą do adopcji, bez względu na to czy żyjący dawca tego chce czy nie. O to nie wiedzialam! Wprawdzie przepis troche martwy, bo najpierw o smierci klinika sie musi dowiedziec. Wiec w przypadku smierci 1 partnera to jeszcze mozna przeciagnac, w przypadku śmierci dwoch dopiero problem moze byc. Generalnie tak czy siak opcja jest do adopcji, a po smierci i tak do adopcji. Wiec za duzo rozwiazan wg prawa polskiego nie ma. Chyba ze tak jak mówicie, przenosicie do kliniki, ktora zarodki usunie. Corka - 2018 Syn - 2021 Postów: 2411 1569 Bella93 wrote: Mum2b, po śmierci któregokolwiek z partnerów zarodki z automatu idą do adopcji, bez względu na to czy żyjący dawca tego chce czy nie. W papierach z invicty jest napisane ze - w wypadku smierci kobiety lub obojga partnerow , zarodki zostaja przekazane do adopcji - w przypadku smierci faceta, kobieta moze zabrac zarodek 😳 Takie to troche niesprawiedliwe 🤷‍♀️ Start Ja 84r L; Amh 1 *1 Histero - Mikropolipy (cykl naturalny), CD138 : 64/25mm2 * Brak leczenia , lekarz uznal wynik za poprawny 😳 transfer - cb - start leczenie - summamed 500 na 6 dni Biopsja rysowa (slepa) druga faza cyklu CD138 : BRAK ; uNK ponad 100 silnie dodatnie / mm2 *2 Histero - Mikropolipy (cykl naturalny) CD138 : 8 kom , uNK - 70/80 mm2 - „metronidazol + tarivit „ 10 dni *3 Histero - brak mikropolipow (cykl na antkach) CD138 BRAK *4 Minihistero w drugiej fazie cyklu - 2/3 mikropolipy -usniete . CD138 BRAK ; uNK - do 70 na mm2 Immu - Il10: 151 Il2: 113 nk 22% uNk -100 - drugi transfer - beta 0 icsi ,, 2 zarodki - oba ok ( pgs) - transfery nieudane imsi 2 zarodki - oba nieprawidlowe (pgs) - brak transferu imsi 2 zarodki - 1 prawidlowy ❤️ - 🙏 imsi 2 zarodki - 1 prawidlowy ❤️ - nieudany Zainteresują Cię również: Treści zawarte w serwisie OvuFriend mają charakter informacyjno - edukacyjny, nie stanowią porady lekarskiej, nie są diagnozą lekarską i nie mogą zastępować zasięgania konsultacji medycznych oraz poddawania się badaniom bądź terapii, stosownie do stanu zdrowia i potrzeb kobiety. Korzystając z witryny bez zmiany ustawień przeglądarki wyrażasz zgodę na użycie plików cookies. W każdej chwili możesz swobodnie zmienić ustawienia przeglądarki decydujące o ich zapisywaniu. Dowiedz się więcej. PRZEJDŹ DO STRONY
A potem rodzice postanowili, że zaraz po urodzeniu zostawię dziecko w szpitalu, do adopcji! – Agatka tak obejmowała synka, jakby się bała, że jeszcze teraz ktoś jej go odbierze – podpisali za mnie wszystkie papiery, bo byłam nieletnia.
Adopcja ze wskazaniem polega na oddaniu dziecka do adopcji konkretnej osobie. Skraca to czas całego procesu, co oszczędza traumy dziecku, jak i pozwala rodzicom szybciej cieszyć się swoim maluszkiem. Adopcja ze wskazaniem ma jednak również przeciwników. Dlaczego? Depositphotos Czym jest adopcja ze wskazaniem? Adopcja ze wskazaniem polega na tym, że biologiczny rodzic dziecka wybiera dla niego rodzinę adopcyjną. Obie strony mogą więc wcześniej się poznać i tym samym stworzyć jak najlepsze warunki dla maluszka. Zdarza się bowiem, że na adopcję ze wskazaniem decydują się np. matki, które nie mogą ze względów finansowych, czy zdrowotnych podołać wychowaniu dziecka, ale pragną dla niego jak najlepiej. Taka adopcja pozwala także np. na przekazanie dziecka pod opiekę partnera, czy kogoś bliskiego, kiedy sami nie możemy z jakiegoś powodu zająć się naszą pociechą. Oddam dziecko do adopcji ze wskazaniem… Adopcja ze wskazaniem skraca proces ubiegania się o dziecko. Jest to zarówno dobre dla par, które już i tak najprawdopodobniej od lat starają się o potomka, jak i dla samego brzdąca, który może liczyć na opiekę kochających i oddanych rodziców, zamiast tułaczkę po domach dziecka itp. Przeciwnicy adopcji ze wskazaniem obawiają się jednak, że może ona prowadzić do “wynajmowania” kobiet do rodzenia dzieci, a same rodziny nie są, aż tak dokładnie sprawdzane, jak w przypadku adopcji blankietowej. Proces przy wskazaniu opiekuna dziecka przez biologiczną matkę przebiega szybciej, a pary ubiegające się o adopcję nie przechodzą aż tylu szkoleń, jednak mimo wszystko ostateczną decyzję podejmuje sąd. Jeśli instytucja zauważy jakiekolwiek nieprawidłowości, czy też sędzia będzie miał wątpliwości w sprawie adopcji, zawsze może zażądać przeprowadzenia dodatkowej kontroli oraz przedstawienia konkretnych dokumentów. Jak przebiega adopcja ze wskazaniem? W sytuacji, kiedy ubiegamy się o adopcję ze wskazaniem, musimy złożyć do sądu dwa główne dokumenty: zaświadczenie potwierdzające zrzeczenie się praw rodzicielskich przez rodziców biologicznych wniosek o przysposobienie dziecka w przypadku małżeństwa również odpis aktu małżeństwa. Na dalszych etapach procesu sąd może zażądać od nas kolejnych dokumentów jak np. zaświadczenie majątkowe. Niezależnie jednak od rodzaju adopcji, w przypadku nowo narodzonego dziecka, biologiczni rodzice mają 6 tygodni na zmianę decyzji. Historie rodzin adopcyjnych Adopcja ze wskazaniem nie jest częstą praktyką w Polsce. Przykładowo w Stanach Zjednoczonych już w czasie ciąży można załatwić dokumenty związane z adopcją. Owszem ma to swoje minusy, jednak znacznie ułatwia tworzenie rodziny z noworodkiem już od pierwszych dni jego życia. Często kobiety już w czasie ciąży wiedzą, że nie są w stanie zapewnić dobrych warunków do wychowania maluszka, więc taka opcja jest dla nich idealna. Jak możemy jednak przeczytać na forach internetowych, adopcja ze wskazaniem jest niezwykle rzadką praktyka w Polsce. Jedna z mam na forum opisała swoją historię. Kobieta chciała oddać dziecko do adopcji ze wskazaniem ze względu na swój zły stan zdrowia i brak odpowiednich warunków. Ośrodek Adopcyjny, zamiast jej pomóc, zaproponował oddanie dziecka do adopcji dopiero po narodzinach w szpitalu, przez co żadna ze stron nie mogła się spotkać przed procesem adopcyjnym. Nie jest to ani dobre dla dziecka, ani dla biologicznych rodziców, którzy mimo, że nie są w stanie zająć się maluszkiem, chcą dla niego jak najlepiej, a tym samym chcą wiedzieć, do jakiej rodziny trafi ich dziecko. – Chciałam oddać dziecko, znaleźć mu rodziców i móc dalej normalnie żyć. Liczyłam na pomoc instytucji do tego powołanych, ale nikt mi tej pomocy nie udzielił. Zostałam ze swoją niepewnością o los dziecka i ze świadomością, że je porzuciłam?- napisała forumowiczka. System adopcyjny w naszym kraju wymaga dopracowania. Czasem ubieganie się o maluszka trwa latami, więc lepiej się nie nastawiać, że będzie to łatwy i przyjemny proces, ale też nie należy się poddawać. Jeśli jesteśmy otwarci na stworzenie domu pełnego miłości, na pewno nasze marzenie się ziści, choć czasem potrzeba nam będzie dużo cierpliwości. Zobacz więcej: Historie rodzin, które zdecydowały się na adopcję ze wskazaniem
Link kieruje na stronę chomików do adopcji. Można tu nie tylko znaleźć nowego przyjaciela, ale też wstawić ogłoszenie o zwierzaku do adopcji! ADOPCJE E-chomik. Chomiczki do adopcji. Viva! Gryzonie. Gryzonie różnych gatunków do adopcji (+ filtr: chomiki)
Minęła kilka lat, a kobieta twierdzi, że postąpiłaby dokładnie tak samo. Fot. iStock Osądzanie innych ludzi przychodzi nam bardzo łatwo, o czym doskonale świadczy historia Marioli. Kobieta cztery lata temu oddała dziecko do adopcji. Nie żałuje, chociaż do dzisiejszego dnia ponosi konsekwencje tamtej decyzji. Mariola zdecydowała się opowiedzieć swoją historię. Jednocześnie pragnie was zapytać, dlaczego tak łatwo kobiety krytukują postawę innych kobiet? Oto jej historia. W ciążę zaszłam przypadkiem. Ani ja, ani mój facet jej nie planowaliśmy. To był dla nas ogromny szok, ponieważ zawsze używaliśmy zabezpieczenia. Przyznaję, że nie ucieszyliśmy się. Chociaż byłam w związku z Piotrem od dwóch lat i wiedziałam, że to z nim chcę spędzić życie, wiadomość o ciąży okazała się ciosem. Gdy powiedziałam mu o wszystkim, potwierdził, że dla niego również. Zarówno Mariola, jak i Piotr dopiero co skończyli studia. Oboje zarabiali po 1500 zł i wynajmowali mieszkanie. Ich rodziców nie stać było na udzielenie pomocy finansowej. Zobacz także: Najładniejsze arabskie imiona dla Twojego dziecka (Są bardzo oryginalne i pięknie brzmią!) Fot. Przez kilka tygodni rozpaczałam, co zrobić. Nie chciałam abortować tego dziecka, ale wychowanie również nie wchodziło w grę. Niby za co mielibyśmy je wychować? Nasze zarobki ledwo wystarczały na życie od miesiąca do miesiąca, a gdybym ja przeszła na macierzyński, byłoby jeszcze gorzej. Poza tym dziecko to dodatkowa gęba do wykarmienia. Tak, wiem, że wyrażam się dosłownie i może według niektórych bez serca, ale łatwo to mówić osobom, które dużo zarabiają i mają swoje własne mieszkania. My nawet o kredycie mogliśmy pomarzyć. Któregoś dnia Piotr zaproponował, żebyśmy oddali dziecko do adopcji. Chociaż nie uśmiechało mi się chodzenie z brzuchem przez 9 miesięcy, przystałam na to. Rozumiałam, że nie było lepszej opcji... Bałam się tylko, jak powiemy to innym, w końcu wszyscy znajomi mieli zobaczyć moją ciążę. Podobnie rodzina. Okazało się, że przypuszczenia Marioli nie były bezpodstawne. Na początku powiedzieliśmy prawdę tylko najbliższym. Oczywiście komentarzom nie było końca. Zwłaszcza rodzina Piotra dała nam się we znaki. Jego mama powiedziała, że zerwie z nami kontakt, jeśli tak postąpimy. Uznała, że za bardzo się nad sobą rozczulamy. Piotrowi kazała się postarać o lepszą pracę, a mnie wziąc garść. Ciągle powtarzała, że jak urodziła Piotra, również była z jego ojcem w kiepskiej sytuacji finansowej. Fot. Te argumenty nie przekonały nas. Ja szukałam pracy przez prawie rok, a Piotr jeszcze dłużej. Oboje ukończyliśmy kierunki, po których trudno coś znaleźć. Szkoda, że nie znaleźliśmy zrozumienia u jego rodziców. Zresztą moi nie okazali się lepsi. Mama przez kilka dni płakała, a ojciec przestał się do nas odzywać. Nie mógł przeboleć, że chcemy oddać jego pierwszego wnuka do adopcji. Nie potrafili nam pomóc finansowo, ale jeszcze bardziej nas zdołowali. Mariola i Piotr się nie ugięli. Kilka tygodni po porodzie było dla nich bardzo bolesne, ale czuli, że postępują dobrze. Wiedzieli, że córka trafiła w dobre ręce. Chyba każdy rodzic pragnie, aby jego dziecko dorastało w komfortowych warunkach. Obecnie minęło kilka lat, a nasza sytuacja materialna niewiele się poprawiła. Nadal wynajmujemy mieszkanie i prawdopodobnie będziemy jeszcze długo oszczędzać na wkład własny. Niestety nie to jest najgorsze. Ludzie dosłownie nas zlinczowali. Mariola twierdzi, że finał był taki, że zarówno rodzice Piotra, jak i jej matka oraz ojciec przestali się do nich odzywać. Podobnie zareagowali sąsiedzi oraz mieszkańcy osiedla. Zobacz także: Prośba Justyny: „Doradźcie mi, czy wybrałam dla syna ładne imię” Fot. Nie mieszkamy w małym mieście, ale na osiedlu wszyscy się znają. Sąsiedzi i znajomi widzieli, że chodzę z brzuchem. Gratulowali mi, ale ja od razu ucinałam temat. Nic nie chciałam mówić o dziecku. Dopiero po porodzie, gdy nadeszła kolejna fala ciekawskich pytań, przyznałam, że oddaliśmy córkę do adopcji. Gdybym wiedziała, że spotkam się z taką falą nienawiści i potępienia, być może skłamałabym, że dziecko zmarło. Niestety stało się. Pamiętam, gdy raz kasjerka w sklepie odmówiła mi skasowania towaru. Bezczelnie powiedziała, że wyrodnej matce nie sprzeda. Zażądałam spotkania z kierownikiem, ale okazał się kolejną babą, która mnie osądziła. Wyszłam ze sklepu ze spuszczoną głową, pośród wyzwisk i nieprzyjemnego syku. Przecież nie będę się tlumaczyć każdemu, że nie stać mnie na dziecko. Poza tym powiedziałam kilku osobom, a one uznały, że to nie jest wytłumaczenie i trzeba się było bardziej postarać, żeby zapewnić dziecku byt. Oprócz tego zdarzyło sie jeszcze kilka innych nieprzyjemnych sytuacji. Tylko dwie znane mi osoby nas nie potępiły. Znajomy ksiądz oraz moja siostra. O reszcie szkoda w ogóle mówić... Przez kilka miesięcy rozważaliśmy nawet z Piotrem wyjazd z miasta albo przeprowadzkę na inne osiedle. W końcu daliśmy sobie spokój. Piotr powiedział, że jeżeli tak zrobimy, zachowamy się jakbyśmy byli winni, a to przecież nieprawda. Mariola twierdzi, że żadne z nich nie żałuje decyzji podjętej kilka lat temu. Nie zdążyliśmy jej pokochać. Uznaliśmy, że tak będzie lepiej. Wiem, że nasza córka została adoptowana przez bogatych ludzi, którzy nie mogli mieć własnego dziecka. Na pewno została otoczona miłością oraz żyje w dostatku. Nigdy nie przyszło nam do głowy, aby ją odwiedzić. My tylko daliśmy jej życie. Prawdziwi rodzice to ci, którzy wychowują. Słyszałam, że niektórzy ludzie żałują takich decyzji, ale my do nich nie należymy. Minęło kilka lat, a ja wiem, że gdyby podobna sytuacja przydarzyła się teraz, postąpilibyśmy podobnie. Nie zdecydowałam się na aborcję, więc mam spokojne sumienie. Jest mi tylko przykro, bo inni uznali nas za ludzi bez serca. Mariola Ta strona używa plików cookies w celu świadczenia Państwu usług na najwyższym poziomie. Więcej szczegółów w naszej Polityce Cookies. Nie pokazuj więcej tego powiadomienia
Tłumaczenia w kontekście hasła "do adopcji" z polskiego na francuski od Reverso Context: dziecko do adopcji Tłumaczenie Context Korektor Synonimy Koniugacja Koniugacja Documents Słownik Collaborative Dictionary Gramatyka Expressio Reverso Corporate
Oddalam dziecko do adopcji. Sądownie wyraziłam zgodę na przysposobienie dziecka in blanco. Byłam młoda, a było to kilkanaście lat temu. Miałam ciężka sytuacje życiowa, nie miałam gdzie mieszkać, ojciec dziecka zanim zdążyłam wyjść z połogu znalazł sobie inna kobietę. Nie chciałam tego dziecka, nie chciałam tez usunąć. Byłam nawet w tej sprawie u ginekolog, która (oczywiście nielegalnie) zaproponowała mi przepisanie tabletki poronnej. Ciąże odkryłam bardzo wcześnie, 11 dni po zapłodnieniu test ciążowy pokazał wynik dodatni , test z krwi to potwierdził. Płakałam jakby ktoś powiedział mi, ze mam raka. Myślałam o adopcji Ojciec dziecka chciał się bawić w rodzine, jego matka szalała „ze jak to, ze brzuch był, a dziecka nie ma”. Błędem było zatrzymać dziecko po porodzie. Partner był kilkanaście lat starszy, nie pracował, nie miał pieniędzy, całe dotychczasowe życie prześlizgnal się na dupie matki. Potem dowiedziałam się, ze chciał mnie złapać na dziecko. Chciał uwalić jakaś kobietę, żeby ta uwiązana do niego dzieckiem utrzymywała go i pracowała na niego. Kiedy odmówiłam i z tego powodu były kłótnie znalazł sobie inna ofiare, której namącił w głowie. Jego matka, która tak walczyła o wnuczka wyrzuciła nas z domu kiedy dziecko miało 4 miesiące. Zrobiła miejsce dla nowej pani swojego syna i jej dzieci. Obce dzieci nazywały ja babcia. Oddałam moje dziecko do adopcji. Ojciec zrzekł się władzy rodzicielskiej. Nie żałuje. Była to najlepsza decyzja w moim życiu. Ułożyłam sobie życie. Mam obecnie własne mieszkanie, prace która daje mi bardzo dobre zarobki, podróżuje, znam dwa języki obce. Były partner ma łącznie 5 dzieci z 3 różnymi kobietami. Ożenił się z ktoras z kolei kobieta i spłodził z nią następne dzieci. Żyją zagranica z socjalu. Całe szczęście moje dziecko nigdy nie będzie musiało płacić alimentów na nieroba i pasożyta społecznego.
┏━━━ WASZE HISTORIE ━━━┓ Oficjalny kanał Wasze Historie Subskrypcję : 19 546- Współprace『on』 Społeczność:-·- Grupa na Facebook: Link: http
fot. Adobe Stock Od kilkunastu lat pracuję w administracji szpitala onkologicznego. – Jak ty to wytrzymujesz? – pytają mnie często znajomi. Nie wiem, co mam im wtedy odpowiedzieć, bo każda odpowiedź jest albo straszna, albo nieprawdziwa. Po pierwsze nie można się przyzwyczaić do tego, co się tam widzi. Owszem, gdybym nie wyłączyła uczuć, przechodząc codziennie obok tylu ludzkich tragedii, to pewnie bym już dawno oszalała. Ale to nie znaczy, że się przyzwyczaiłam. Czasami drobna rzecz wyprowadza mnie z równowagi, wtedy biegnę do swojego gabinetu i zamykam się w nim, aż dojdę do siebie. Jej oczy miały ten sam fiołkowy odcień... Pewnego dnia szłam korytarzem na spotkanie z dyrektorem, kiedy pewna mała, blada twarzyczka przykuła mój wzrok. Ta dziewczynka wyglądała jak wykapana moja siostra, Joasia, kiedy miała z 5 lat. Te same ogromne oczy, owal twarzy, lekko odstające uszy... Wrażenie było tak silne, że stanęłam na jej widok jak wryta. Spojrzała na mnie mądrym, przedwcześnie dojrzałym wzrokiem dorosłego człowieka. Znałam takie spojrzenia, rzucały je bardzo chore dzieci, wymęczone terapią. Ale było w tych oczach coś jeszcze... Niezwykle rzadko spotykany fiołkowy odcień. Widziałam już w swoim życiu takie oczy. Dawno temu utonęłam w nich, tracąc kompletnie rozsądek i płacąc za to wysoką cenę. Przeszłam dalej, a w mojej głowie szalała burza myśli. Zapamiętałam sobie salę, przed którą stała dziewczynka i po spotkaniu z dyrektorem wróciłam w tamto miejsce. Spojrzałam na kartę pacjenta wiszącą na jednym z łóżek – Aleksandra D., lat 4. Kiedy dowiedziałam się, jak ma na imię mama dziewczynki poczułam, że staje mi serce... Postanowiłam wyjawić prawdę znajomej lekarce. Ta mała miała uszkodzony szpik kostny, który nie wytwarzał krwinek mogących tworzyć komórki zdolne do rozwoju. – To stan przedbiałaczkowy, konieczny jest przeszczep szpiku – powiedziała mi prowadząca ją, znajoma lekarka. – Co z dawcą? – zapytałam ze ściśniętym gardłem. – Wciąż szukamy. Ale jest kłopot, bo między małą a rodzicami nie ma zgodności tkankowej. Dalsza rodzina ojca nie zgodziła się na pobranie szpiku. – A matki?... – drążyłam. – Jej matka została adoptowana i nie wiadomo nic o jej prawdziwych rodzicach – odparła lekarka. Mimo że spodziewałam się takiej odpowiedzi, wytrąciła mnie z równowagi. Nie przespałam całej nocy. Rano ubierając się do pracy, byłam już pewna, co zrobię. Kiedyś postawiłam na pierwszym miejscu swoje dobro, teraz musiałam zadośćuczynić krzywdzie, którą wtedy zrobiłam. Poszłam prosto do pokoju lekarki. – Chodzi o tę małą Olę – zaczęłam odważnie. – Podejrzewam, że... – wzięłam głęboki oddech, a lekarka wpatrywała się we mnie uważnie. – Ona jest chyba moją wnuczką – wyrzuciłam w końcu z siebie. – Jak to? – pani doktor, która zna mojego męża i nastoletniego syna, oniemiała, nic nie rozumiejąc. – Z moich bliskich tylko rodzice wiedzą, że kiedy miałam 16 lat, urodziłam dziecko – zaczęłam moją opowieść. Po raz pierwszy opowiadałam tę historię komukolwiek i czułam, że przynosi mi to ulgę, jakbym zrzucała ze swoich pleców ogromny ciężar. – Nie będę wchodziła w szczegóły, bo cała rzecz jest koszmarnie banalna – kontynuowałam. – On był moją wakacyjną miłością, pierwszym chłopakiem. Poznaliśmy się, pokochaliśmy, rozstaliśmy we łzach. A ja po powrocie z wakacji odkryłam, że jestem w ciąży. I tak śmiertelnie bałam się reakcji rodziców, szczególnie ojca, że... nic im nie powiedziałam. Kiedy mama w końcu odkryła, że przestałam używać waty, tylko magazynuję ją w swoim pokoju, było już za późno na „załatwienie sprawy”. Ciąża miała prawie sześć miesięcy i musiałam urodzić. Rodzice byli w szoku, ale o dziwo pomogli mi wszystko bardzo dyskretnie załatwić. Na szczęście brzuszka jeszcze prawie nie było widać. Od dziecka jestem raczej „przy kości” i wszyscy to zaokrąglenie wzięli za przytycie. Wuj mamy był szefem znanego w całej Polsce sanatorium dla dzieci – bardzo dyskretny starszy pan. Od razu zrozumiał powagę sytuacji i załatwił mi fałszywe chorobowe papiery. Do szkoły poszła informacja, że wyjeżdżam na leczenie i będę kontynuowała naukę w sanatorium. A ja zostałam tam zapisana do normalnej szkoły i na miejscu, na drugim końcu Polski, urodziłam córeczkę. To był jeden z najkoszmarniejszych okresów mojego życia. Najważniejsze jest to, że mała od razu została oddana do adopcji. Zataiłam w dokumentach swoje nazwisko, tak aby ona nie mogła go nigdy poznać. Ale ja po latach dowiedziałam się, kto ją adoptował. Tylko tyle, że to wiedziałam, nic więcej. Nie kontaktowałam się z nią, nie powiedziałam nigdy mężowi, że jako nastolatka urodziłam dziecko, bo i po co? Zachowałam to dla siebie. Kiedy jednak zobaczyłam tę małą Olę na korytarzu, coś mnie tknęło. Ona wyglądała tak samo, jak moja młodsza siostra w dzieciństwie. Potem zdobyłam nazwisko panieńskie jej mamy i... zgadzało się z nazwiskiem przybranych rodziców mojej córeczki, więc mogłam podejrzewać, że jestem spokrewniona z Olą. Dlatego chciałabym zostać dawcą – wyrzuciłam wreszcie z siebie informację o mojej decyzji. Znajoma lekarka słuchała mnie cały czas nieporuszona. – Oczywiście, chcesz zachować daleko idącą dyskrecję? – zapytała tylko, kiedy skończyłam. – Zgadza się – potaknęłam. – Kiedy możemy pobrać ci krew? – nie pytała już o nic więcej. Bez wahania poddałam się temu zabiegowi Kwadrans później było po wszystkim. Krew poszła do badania, a ja mogłam zacząć trzymać kciuki za jak największą zgodność tkankową z Olą. – Całkowita! – powiedziała mi w końcu lekarka, a w jej oczach zalśniły łzy wzruszenia. – Miałaś rację, wiesz? Ta dziewczynka jest twoją wnuczką. Poczułam nagły przypływ czułości i... popłakałam się. Decyzję o oddaniu szpiku podjęłam od razu. Wieczorem poinformowałam męża, że zdecydowałam się na coś takiego, oczywiście zatajając fakt, że biorcą będzie moja wnuczka. – Zawsze wiedziałem, że kiedyś to zrobisz, moja ty dobra cudowna dziewczynko – przytulił mnie pełen podziwu dla mojej decyzji. Nie czułam się wcale bohaterką. Robiłam to, co powinnam, spełniałam tylko swój obowiązek, ale on przecież tego nie mógł wiedzieć. Na dwa tygodnie przed pobraniem szpiku pobrano ode mnie krew, 450 mililitrów, aby mi ją przetoczyć z powrotem po zabiegu. Zabieg przeprowadzono w naszym szpitalu, a personel ze zrozumieniem zachował całkowitą dyskrecję. Zostałam uśpiona, a potem w ciągu godziny pobrano ode mnie szpik metodą wielokrotnego nakłuwania kości biodrowej, nieco ponad prawym pośladkiem. Kiedy uznano, że jest już wystarczająca ilość, przerwano pobieranie i zostałam wybudzona. Zrobiono mi potem kroplówkę z mojej własnej krwi. Po niej zostałam przewieziona do sali pooperacyjnej, a po trzech godzinach byłam już na tyle silna, że przeniesiono mnie na salę. Jedyną pamiątką po pobraniu szpiku były ślady nakłuć na biodrze, jakby ktoś zrobił mi kilka zastrzyków. Mój szpik przeszedł przez filtrację, podczas której oddzielono od niego drobne fragmenty kostne i inne zanieczyszczenia. Przepuszczono go także przez „sito”, aby rozbić grudki posklejanych komórek i po tym wszystkim umieszczono w pojemniku do przetaczania. Na szczęście Ola ma taką samą grupę krwi, co ja, więc nie była potrzebna dodatkowa obróbka szpiku, nie usuwano z niego ani czerwonych krwinek, ani osocza. Był gotowy! Moja wnuczka przeszła swoją operację tego samego dnia, co ja. Otrzymała mój zdrowy szpik i pozostało nam tylko trzymać kciuki, aby jej organizm go przyjął. Została umieszczona w izolatce, bo jej układ odpornościowy kompletnie nie działał i organizm był całkowicie bezbronny. Swojego szpiku już nie miała, mój jeszcze nie produkował przeciwciał – mogło ją zabić byle przeziębienie. Przez chwilę trzymałam moją córkę w ramionach W ciągu tego miesiąca jej rodzice chodzili jak na szpilkach. Widziałam ich wielokrotnie na korytarzu – moją piękną dorosłą córkę i jej męża. Nie mieli pojęcia, że kobieta, która ich mija, jest dawcą i jest równie zdenerwowana stanem zdrowia Oli, jak oni. Kiedy w końcu z drzwi izolatki zdjęto kartkę „sala zamknięta”, miałam ochotę skakać z radości. I wtedy też na ułamek sekundy trzymałam w objęciach swoją dorosłą córkę. Rzuciła mi się w ramiona, szczęśliwa, tak jak rzucała się wszystkim przechodzącym pracownikom szpitala. Ale tylko ja czułam wtedy coś szczególnego... Na zawsze zapamiętam jej dotyk i zapach jej ciała. Będzie mi to musiało wystarczyć na resztę życia. Podobnie jak chwila rozmowy z Olą, do której wpadłam z gratulacjami. Podjęłam decyzję o zachowaniu anonimowości, bo nie chcę burzyć życia ani mojej rodziny, ani rodziny mojej córki. I tak przeszli dużo, po co im kolejne emocje? Ani Ola, ani jej mama nigdy się więc nie dowiedzą, kim jestem naprawdę i co zrobiłam. Dla nich obu zostanę na zawsze tylko jednym z pracowników szpitala. Więcej prawdziwych historii:„Mój brat ma 40 lat na karku, a spotyka się z nastolatką. Przecież to jeszcze dziecko!”„Nigdy nie kochałam mojego męża. Wyszłam za niego z wdzięczności, bo czułam, że tak powinnam postąpi攄Mąż mnie zdradził, więc nie mam wyrzutów sumienia z powodu własnego romansu. Kochanek uwiódł mnie i wykorzystał”
„Mój mąż nigdy nie chciał mieć dzieci. Kiedy się poznaliśmy, byliśmy bardzo młodzi. Miałam zaledwie 19 lat, kiedy zaszłam w ciążę. Nie pisnęłam o tym Adamowi ani słowa. Wyjechałam do kuzynki i urodziłam. Oddałam dziecko do adopcji. Jednak przeszłość nie pozwoliła o sobie zapomnieć”. Koty - Mazowieckie. Koty - Ciechanów. Sortuj: Wybrane dla Ciebie. Jak pozycjonowane są ogłoszenia? Koty do adopcji 14. Koty rasowe 8. Znaleźliśmy 22 ogłoszenia. Dowiecie się z niej też jakie dzieci znajdują się w ogólnopolskiej bazie do adopcji: Niemal zawsze jest ten sam schemat. Dziecko trafia z domu rodzinnego do opiekunów zastępczych. Zaniedbane, z ciąży wysokiego ryzyka (nierzadko związanej z nadużywaniem alkoholu przez MB), doświadczające różnych form przemocy. Stan jego zdrowia

Tłumaczenia w kontekście hasła "do adopcji" z polskiego na niemiecki od Reverso Context: Gdy miał sześć miesięcy, został oddany przez biologicznych rodziców do adopcji.

Oddam kota rasowego bez rodowodu - takie ogłoszenia znajdziesz tutaj. Ale nie tylko. Koty do adopcji czekają i warto przeglądać i dodawać ogłoszenia. .